Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν έκαναν κάποια ευχή, χτυπούσαν προηγουμένως με το δάχτυλό τους τον κορμό ενός δέντρου, επειδή πίστευαν ότι ορισμένοι θεοί κατοικούσαν μέσα σ’ αυτά. Με το χτύπημα, λοιπόν, τους ειδοποιούσαν εγκαίρως, ώστε να εισακουσθεί η ευχή τους. Σήμερα, έπειτα από τρεις χιλιάδες χρόνια, κάνουμε το ίδιο κι εμείς. «Το χτύπα ξύλο», που λέμε, για το ένα ή το άλλο ζήτημα, είναι συνέχεια της συνήθειας εκείνης των αρχαίων προγόνων μας.

Μία άλλη φράση, που μας ερχεται από τότε, είναι το «κουνήσου από τη θέση σου». Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν έλεγαν κάτι κακό χωρίς να το θέλουν, μετακινούνταν αμέσως σε άλλη θέση. Έτσι, αν ο λόγος που είπαν πάνω στο θυμό τους ή την αφηρημάδα τους ήταν άστοχος, να πέσει στο… κενό!

Επίσης, όταν κάποιος από τους αρχαίους Έλληνες σταύρωνε τα χέρια του στο στήθος, πίστευαν ότι δένει τη δύναμή του. Οι νεοέλληνες πιστεύουν σήμερα ότι «δένουν την τύxη τους».

Στο φτάρνισμα, οι αρχαίοι πρόγονοί μας απέδιδαν θεία τιμή και ιερές ιδιότητες. Το φτάρνισμα εθεοποιείτο και ο φταρνιζόμενος άκουγε από τους συμπολίτες του την ευχή: «Ζήθι!» (να ζεις) ή «Ζευς σώζοι!»  είθε, μακάρι να σε σώζει, να σε φυλάει ο Δίας).

Όλοι έχουμε περάσει κάποιες στιγμές την ενοχλητική και επίμονη εκείνη «βουή» των αυτιών, που μπορεί να προέρχεται από μια κακή λειτουργία του στομάχου ή μιας ελαφριάς αρτηριακής πίεσης. Τη βουή αυτή οι γυναικούλες την θεωρούν ως κακό σημάδι. Βάζουν το δάχτυλο στ’ αυτί, το κουνούν γρήγορα – γρήγορα, δεξιά κι αριστερά και κάνουν τον αφορισμό λέγοντας: Στ’ αυτιά των εχθρών μου!

Και στην αρχαιότητα, υπήρχε η σχετική πρόληψη, με την εξής διαφορά: Αν η βουή ήταν από το δεξιό αυτί, τα πράγματα θα πήγαιναν καλά. Η βουή πάλι του αριστερού αυτιού φανέρωνε ατυχήματα, στενοχώριες, εμπόδια και περισπασμούς. Και σήμερα, σε κάποια μέρη η βουή στο δεξιό αυτί σημαίνει καλή είδηση), στο αριστερό δυσάρεστο…

Άλλα σημάδια καλά ή κακά, αναλόγως των περιστάσεων και των προσώπων, ήταν το «παίξιμο του ματιού». Όταν, λοιπόν, έπαιζε το μάτι κάποιου, οι γνωστοί του τον χτυπούσαν στον ώμο και του έλεγαν: Σε θυμήθηκαν οι θεοί! Φτάνει να είναι για καλό.

Η δεισιδαιμονία των αρχαίων εκτεινόταν, τόσο στο φυτικό, όσο και στον ζωικό κόσμο. Από τα έντομα, εξαιρετική μαντική σπουδαιότητα είχε ο βόμβυξ,  έντομο που κατατρώγει τα φύλλα της βελανιδιάς και άλλων δένδρων. Σήμερα λέγεται «μουσντετζής» ή «μαντατούρας».
Τον βόμβυκα αυτόν, οι αρχαίοι τον έλεγαν «άγγελο» («μαντατοφόρο») και, όπως σήμερα, όταν τον δούν να μπαίνει από κανένα παράθυρο, έτσι και τότε, πίστευαν ότι θα έχουν ευχάριστα νέα, κυρίως, από ξενιτεμένους συγγενείς ή φίλους.