7.000 χρόνια,υπάρχουμε και δημιουργούμε στο ίδιο τόπο!Δεν χρειαστήκαμε “εκπολιτιστές”

…Διότι κατοικούμε αυτήν την χώρα, χωρίς ούτε να εκδιώξουμε άλλους εξ αυτής ούτε να την καταλάβουμε έρημο ούτε να εγκατασταθούμε σε αυτήν ως ανάμεικτος ομάδα από διάφορα ανόμοια φύλα, απεναντίας είναι τόσον ευγενές και γνήσιο το γένος μας, ώστε τη χώρα, στην οποίαν είδαμε το πρώτο φως, εξακολουθούμε συνεχώς να κατοικούμε, διότι είμεθα αυτόχθονες..(Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24 -25)

Η πύλη του Άδη και ο μοναδικός στην Ευρώπη οικισμός 7.000 ετών

Με θέα σε έναν ήσυχο ελληνικό όρμο μακριά από τη Αθήνα, η Σπηλιά της Αλεπότρυπας περιέχει λείψανα από οικισμό Λίθινης Εποχής, τάφους, μια λίμνη και μια αμφιθεατρική αίθουσα στην οποία έχουν πραγματοποιηθεί απίστευτες τελετές που έλαβαν χώρα πριν, τουλάχιστον, 5.000 χρόνια.

Όλα αυτά ήταν σφραγισμένα από τον κόσμο μέχρι τους σύγχρονους καιρούς και οι επιστήμονες μόλις τώρα αναφέρουν αυτά τα οποία παρέμειναν εκεί μέσα.

«Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας νεολιθικός οικισμός σε όλην την Ευρώπη, όπως αυτός εδώ- με τόσες πολλές ταφές», λέει η αρχαιολόγος Αναστασία Παπαθανασίου από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, διευθύντρια της Ομάδας Έργου του σπηλαίου του Δυρού. Η ομάδα έχει αποκαλύψει μέχρι στιγμής περίπου 160 ταφές στο εσωτερικό του σπηλαίου και χρονολογούνται από 7.000 έως 5200 χρόνια πριν, όταν άρχισε να εξαπλώνεται η γεωργία στην Ευρώπη.

Στο εσωτερικό, το σπήλαιο καλύπτεται από ένα λιπαρό στρώμα στάχτης που προκλήθηκε από τις τελετουργικές πυρκαγιές

που πραγματοποιήθηκαν στους τάφους που υπάρχουν εκεί.

«Η διατήρησή τους είναι εξαιρετική», λέει η Παπαθανασίου. Από τα διατηρημένα πράγματα διαπιστώνεται ότι οι αγρότες της Λίθινης Εποχής είχαν μια βαρύτητα στη βρώση του κριθαριού και του σίτου με λίγο κρέας ή ψάρι. Οι αναλύσεις των θαμμένων σκελετών δείχνουν ανθρώπους που δεν διαφέρουν πολύ από τους σημερινούς ανθρώπους της Μεσογείου – σχεδόν στο ύψος των σημερινών Ελλήνων- αν και είναι ελαφρώς αναιμικοί λόγω της έλλειψης του κρέατος στη διατροφή τους».
Περίπου το 31 τοις εκατό των θαμμένων κρανίων εμφανίζουν μία κληρονομική γραμμή, όπου οι πλάκες των οστών συναντιούνται πάνω από το μέτωπο, που δείχνουν συγγένεια, λέει η Παπαθανασίου και θα προσθέσει ότι τα κρανία, επίσης, έχουν πολλά σημεία από επουλωμένα χτυπήματα και κοψίματα. «Πάλεψαν πολύ».

«Ζούσαν σε ένα χωριό έξω από τη σπηλιά», λέει ο Mike Galaty του Millspas College στο Τζάκσον του Μισσισιπή (ΗΠΑ), με τον συνδιευθύνοντα του ερευνητικού έργου, William Parkinson του Field Museum του Σικάγο. «Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς γινόταν στη διάρκεια του τελετουργικού, αλλά φαίνεται ότι θυσίαζαν ζώα, έσπαγαν αγγεία και άλλα κεραμικά και δημιουργούσαν μεγάλες φωτιές στο εσωτερικό της σπηλιάς».

Ο Έλληνας αρχαιολόγος Γιώργος Παπαθανασόπουλος, ο οποίος ήταν επικεφαλής των ανασκαφών στην τοποθεσία από την αρχή που έγινε τη δεκαετία του 1970, πιθανολογεί ότι η αρχαία ελληνική έννοια του Άδη, μία ζοφερή και ομιχλώδης κατοικία των νεκρών- μπορεί να έχει τις ρίζες της στις τελετουργίες που λάβαιναν χώρα στο σπήλαιο.

Η πρώτη εκ νέου ανακάλυψη του σπηλαίου έγινε από εντόπιους το 1958 και οι Έλληνες αξιωματούχοι του τουρισμού την είδαν ως τουριστική έλξη. Όταν οι αρχαιολόγοι συνειδητοποίησαν τι κρυβόταν εκεί, έκαναν προσπάθειες να μην ποδοπατηθεί ο χώρος από τους τουρίστες. Κατά τα επόμενα χρόνια το σπήλαιο του Δυρού θα χαρτογραφηθεί σε όλη την έκτασή του καθώς και ο χώρος του οικισμού της Λίθινης Εποχής, γύρω από τον κόλπο.
–
USA Today 

 Πηγή:© mikres-ekdoseis- Γιῶργος Ἐχέδωρος

About these ads

Ο μεγαλύτερος κήπος στο κέντρο της Αθήνας, με έκταση 277 στρεμμάτων όπου συνυπάρχουν αρμονικά η τέχνη και η φύση.  Πήρε το όνομά του από το Ρωμαϊκό Campus Martius (πεδίον Άρεως). Στα χρόνια του Όθωνα φιλοξένησε τους στρατώνες του ιππικού. Μέχρι το 1880, τα Κυριακάτικα μεσημέρια και τις γιορτές αποτελούσε χώρο περιπάτου για τους Αθηναίους και τους Βασιλείς. Στη πλατεία του ναού των Ταξιαρχών υπήρχε στημένη μια εξέδρα μουσικής σε σχήμα πολυγώνου, όπου παιάνιζε η φιλαρμονική. Από εκεί προήλθε και το όνομα της όμορης γειτονιάς «Πολύγωνο».  Το 1927 συγκροτήθηκε η Επιτροπή Δημοσίων Κήπων και Δενδροστοιχιών και δόθηκε προτεραιότητα στη διαμόρφωση του Πεδίου του Άρεως σε άλσος, αφού το διεκδικούσαν για κατασκευή Δικαστικού Μεγάρου και Εθνικού Θεάτρου, ενώ η αγγλική εταιρία ηλεκτροφωτισμού και ηλεκτρικής συγκοινωνίας «Power» χρησιμοποιούσε το χώρο για να πετάει τα προϊόντα εκσκαφής από τη σήραγγα του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Αθηνών-Πειραιώς. Η Επιτροπή όμως εκείνη φρόντισε πρώτα να βελτιώσει τον κήπο του Θησείου, και τον Εθνικό κήπο, με συνέπεια, έξι χρόνια μετά, το 1933, με τους μικρούς πόρους που διέθετε, να κάνει την έναρξη εργασιών ανάπλασης και δενδροφύτευσης του. Λαμβάνοντας υπόψη τα ακολουθούμενα τότε σχέδια (ρυθμούς) των αγγλικών και γαλλικών αλσών, συνέταξε το νέο σχέδιο που αποτελεί συνδυασμό ρυθμών εκείνων. Μάλιστα είχε ληφθεί μέριμνα να μην εμποδίζεται από τα διάφορα κεντρικά σημεία του άλσους η θέα της Ακρόπολης (!), χωρίς να διασφαλίσουν όμως και το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος ανοικοδόμησης των γύρω οικοπέδων.

Μέχρι το 1940 φυτεύθηκαν περίπου 46.000 δένδρα και θάμνοι.

Το 1935 ανατέθηκε  στα μέλη του Σωματείου Ελλήνων Γλυπτών η φιλοτέχνηση των προτομών των ηρώων του 1821 που κοσμούν τη Λεωφόρο των Ηρώων.

Tο άγαλμα της Αθηνάς Προμάχου που βρίσκεται στη νότια είσοδο του πάρκου, προς την Λεωφόρο Αλεξάνδρας φιλοτεχνήθηκε το 1952 από τον γλύπτη Β. Φαληρέα, και  – αλήθεια το γνωρίζατε – είναι το ηρώο των πεσόντων στην Ελλάδα Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών στις μάχες 1941-45. Περισσότερα για αυτό αύριο.

Πηγή: boraeinai.blogspot.gr

– Στα χρόνια του Φιλίππου Β’ ιδρύθηκε στην Αθήνα το σωματείο γελωτοποιών, που είχε την ονομασία “Εξήκοντα”, από τον αριθμό των μελών του. Πρόκειται για το πρώτο “σωματείο ηθοποιών” της Ιστορίας. Τα μέλη του σωματείου των “Εξήκοντα” συγκεντρώνονταν στο Ιερό του Ηρακλή. Με την πάροδο του χρόνου οι αστειότητες των “Εξήκοντα” απέκτησαν πανελλήνια φήμη, ώστε ο Φίλιππος έστειλε χρήματα στην Αθήνα και παρεκάλεσε να του στείλουν ένα corpus αστείων εγγράφως. Σε ποια γλώσσα γράφτηκαν; Είναι προφανές. Ο Φίλιππος μπορούσε να γελά με τα αστεία των Αθηναίων, που απαιτούσαν υψηλή λεκτική δεξιοτεχνία, (βλ. τη φράση “Αττικόν άλας”), γιατί απλούστατα γνώριζε την ελληνική όχι σαν ξένη, αλλά ως δική του γλώσσα. Στα πρώιμα εκείνα χρόνια, μόνο οι Έλληνες είχαν αναπτύξει αυτό που οι Γάλλοι ονομάζουν humeur και το οποίο προέκυψε εκ του ελληνικού “χυμός”, μέσω του λατινικού humor.

-Πηγή: Σαράντος Καργάκος, «Η ελληνικότητα της Μακεδονίας».

Τα συμπόσια κατείχαν σημαντικότατο ρόλο στην ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Αντίθετα με αυτό που οι περισσότεροι πιστεύουν, το σημαντικό μέρος του δεν ήταν το της βρώσης αλλά της πόσης. Άλλωστε αυτό δηλώνει και το όνομα του «συγκέντρωση ανθρώπων που πίνουν ομού».
Αναλυτικότερα, το αρχαίο συμπόσιο εκτυλισσόταν σε 2 διαδοχικούς χρόνους: πρώτα ικανοποιούσαν την πείνα τους με το καθ’ αυτού δείπνο ή σύνδειπνον, (και λίγο ποτό), και το επόμενο μέρος ήταν της οινοποσίας δηλ. ο πότος ή σύμποτος,. Αυτό το δεύτερο μέρος ήταν και το κυριότερο και είχε την μεγαλύτερη διάρκεια. Βέβαια και σε αυτό μπορούσαν να «τσιμπάνε» κάτι, πχ φρούτα, ξηρούς καρπούς, γλυκά κλπ.
Στα αθηναϊκά συμπόσια συμμετείχαν μόνον άντρες. Οι μόνες γυναίκες που μπορούσαν να συμμετέχουν ήταν διασκεδάστριες, πχ αυλητρίδες, χορεύτριες ή και εταίρες. Όχι όμως οι γυναίκες του οίκου.
Φτάνοντας ο καλεσμένος στον οίκο του οικοδεσπότη έβγαζε τα παπούτσια του και οι υπηρέτες του έπλεναν τα πόδια. Κατόπιν έπαιρνε την θέση σου σε κάποιο απ τα ανάκλιντρα. Επειδή και στην αρχαιότητα υπήρχαν ζητήματα ετικέτας, συνήθως οι πιο τιμητικές θέσεις βρίσκονταν δίπλα στον οικοδεσπότη.
Οι συνδαιτυμόνες φορούσαν στεφάνια, κυρίως κισσού, αλλά και μυρτιάς ή γιρλάντες από λουλούδια. Δεν έτρωγαν και έπιναν καθιστοί, αλλά μισοξαπλωμένοι, δύο ή και τρείς μαζί σε ένα ανάκλιντρο, με απλωμένα τα πόδια άλλα όρθιο τον άνω κορμό τους.Πριν οι καλεσμένοι αρχίσουν να δειπνούν πλένουν τα χέρια τους σε μια λεκάνη (το χέρνιβο) που έχουν φέρει οι υπηρέτες, κάτι που ήταν απαραίτητο, αφού τα περισσότερα φαγητά τα τρώνε με τα χέρια τους, Το φαγητό τοποθετούνταν εμπρός τους από τους υπηρέτες, πάνω σε μικρά φορητά τραπεζάκια.

Το δείπνο αρχίζει συνήθως με το πρόπωμα, κάτι σαν το σημερινό απεριτίφ. Αυτό είναι μια κούπα κρασί αρωματισμένο. Δεν υπάρχουν πετσέτες στο τραπέζι: σκουπίζονται με την ψίχα του ψωμιού που την κάνουν μπάλα και μετά τη πετάνε μαζί με τα κόκαλα και ότι άλλο είναι για πέταμα στο πάτωμα για τα σκυλιά του σπιτιού. Για αυτό και τα ανάκλιντρα δεν πατούν απευθείας στο δάπεδο αλλά τοποθετούνταν πάνω σε ένα χαμηλό, χτιστό σκαλάκι, που περιτρέχει όλο το δωμάτιο, έτσι ώστε όταν με το πέρας του συμποσίου θα έπλεναν το πάτωμα, το νερό δεν θα έβρεχε τα πόδια των επίπλων, μιας και το ξύλο ήταν ένα αρκετά ακριβό υλικό στην αρχαιότητα. Μερικοί καλεσμένοι για το καθαυτό συμπόσιο κανονικά έρχονται μετά το τέλος του δείπνου και πριν αρχίσει η πόση.

Πηγή: Ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων, R. Flaceliere.

Η Στοά είναι ένα μακρόστενο κτίριο, κυρίως – αν και όχι πάντα- εμπορικής χρήσεως. Ως αρχιτεκτονικός τύπος, εμφανίζεται τον 7ο αι και αναπτύσσεται κυρίως στην Αγορά στα τέλη του 6ου αρχές 5ου με διάφορες μορφές, αλλά βρίσκει την μεγαλειώδη ολοκλήρωση της, με 2οροφα κτίσματα στα ελληνιστικά βασίλεια, και κυρίως στην Πέργαμο.

-Η Στοά του Αττάλου ήταν από μάρμαρο και ασβεστόλιθο. Έχει 115 μ. μήκος και 20 πλάτος. Ήταν δημόσια και στο πίσω μέρος της είχε 22 δωμάτια ανά όροφο, που λειτουργούσαν ως καταστήματα. Προφανώς υπενοικιάζονταν τα καταστήματα απ το κράτος σε ιδιώτες και με τα λεφτά συντηρείτο το κτίριο και έδινε και πλεόνασμα. Μετά τα πρόχειρα προσωρινά καταλύματα που επί αιώνες στήνονταν στην Αγορά το εμπόριο βρήκε στέγη σε αυτό το εξαιρετικό περιβάλλον. Ήταν ένα υπερσύγχρονο αγοραστικό κέντρο, το οποίο όμως ταυτόχρονα λειτουργούσε και ως χώρος κοινωνικής συνάθροισης.

Η στοά καταστράφηκε 400 χρόνια αργότερα απ τους Ερούλους. Τα λείψανά της ενσωματώθηκαν σε ένα νέο οχυρωματικό περίβολο της πόλης, έτσι τμήματά της σώθηκαν σε όλο το ύψος τους μέχρι σήμερα. Το 1940 έγιναν προσπάθειες –ανεπιτυχώς – να βρεθεί σημείο κατάλληλο για την ανέγερση μουσείου της Αγοράς, διότι όπου και να ξεκινούσαν κατασκευή έπεφταν πάνω σε αρχαία ευρήματα. Οπότε η μόνη λύση ήταν η ανακατασκευή ενός αρχαίου οικοδομήματος. Η Στοά θεωρήθηκε ως το πλέον κατάλληλο. Το σωζόμενο αρχικό υλικό της εξασφάλιζε την ανακατασκευή της και χτίστηκε μεταξύ 1952-56 από την Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή.
Μπροστά της βρέθηκε και βάθρο που υποστήριζε ανδριάντα του φιλοσόφου Καρνεάδη, που ήταν ο επικεφαλής φιλόσοφος της Ακαδημίας του Πλάτωνος τον 2ο αι π.Χ και που δίπλα του μαθήτευσε –και για αυτό και τον τίμησε- ο Περγαμηνός βασιλιάς Άτταλος Β’.

-“Δεν υπάρχουν ιδέες – υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες- κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει”. Ν. Καζαντζάκης.

Το 1992 η Αμερικανίδα φυσικοχημικός Μάρθα Μπουντγουαίη έκανε μία ανακοίνωση σε συνέδριο στην Βοστώνη, στην οποία έλεγε ότι το κονίαμα της κατασκευής των επιχρίσεων των αρχαίων μεταλλευτικών δεξαμενών του Λαυρίου είναι αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια. Πρόκειται για ένα είδος τσιμέντου που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες 3000 χρόνια πριν – τουλάχιστον. Μάλιστα η κυρία Μπουντγουαίη συνέστησε να χρησιμοποιηθεί το υλικό αυτό ως μέσο επιχρίσεως των δεξαμενών αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων!
Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι “χυμευταί”, κάτι αντίστοιχο των σημερινών χημικών ή χημικών μηχανικών. Ο καθηγητής στο Πολυτεχνείο Π. Ζαχαρίας υποστήριξε, ότι η Χημεία έπρεπε να γράφεται με υ και να αναφέρεται και ως “Χυμευτική”.
Οι αρχαίοι έλεγαν, πως, για να γίνει μία χημική πράξη, έπρεπε οι ουσίες να περάσουν από την κατάσταση του “χύματος”, που ήταν η λεπτή λειοτρίβηση της ύλης, πολύ λεπτή όπως το αλεύρι, για να αναμειχθεί με άλλο “χύμα” και με την διαδικασία της μεταλλοίωσης, της μεταβολής δηλαδή, θα δώσει ένα άλλο προϊόν. Η πράξη αυτή λεγόταν “χυμίζειν” ή ακριβέστερα “χυμεύειν” . Αυτοί που έκαναν την εργασία αυτή, που κατεύθυναν τους εργάτες, ονομάζονταν “χυμευταί”.

Πηγή: http://www.eleysis-ellinwn.gr/
Εικ: κομμάτι τσιμεντοκονιάματος από αρχαία δεξαμενή στην Ροδιακή Κάμιρο.